Salon Czerwony

Jest to najbardziej reprezentacyjne, największe (114 m2) i najwyższe (9 m) pomieszczenie w pałacu. Trzy porte-fenetre prowadziły niegdyś na nie istniejący dziś taras ze schodami do ogrodu. Okna i drzwi zdobią haftowane lambrekiny i kotary z czerwonego aksamitu, a w rogu stoi olbrzymi piec z biało-niebieskich kafli, jeden z trzech wykonanych na specjalne zamówienie. Konstanty Zamoyski zgromadził tu – „ku pokrzepieniu serc” w latach narodowej niewoli – wizerunki polskich królów i hetmanów. Nie zapomniał też o chwale własnego rodu, umieszczając w najokazalszym wnętrzu portrety ordynatów i ordynatowych zamojskich. Z dwóch wielkich kompozycji poświęconych hetmanowi Janowi Karolowi Chodkiewiczowi „Pożegnanie Chodkiewicza z żoną przed wyprawą chocimską” namalował w roku 1808 Józef Oleszkiewicz, zaś obraz „Śmierć Chodkiewicza pod Chocimiem” jest przypisywany Franciszkowi Smuglewiczowi. Naprzeciw okien para portretów: hetmana i kanclerza Jana Zamoyskiego, twórcy ordynacji zamojskiej i potęgi rodu oraz jego czwartej żony Barbary z Tarnowskich.

Centralne miejsce w salonie zajmują dwie półkoliste kanapy (firma L. Mergenthaler, Warszawa). Na francuskich intarsjowanych szafkach w stylu Ludwika XV stoją kopie rzeźb antycznych – „Zapaśnicy” i „Umierający Gal”, a na szafkach narożnych porcelanowe figurki Chińczyków z kiwającymi się głowami. Przy fortepianie amerykańska pianola z przełomu XIX i XX wieku. Jest to przystawka, która odtwarza na fortepianie lub pianinie muzykę zakodowaną na perforowanej taśmie papierowej.